از این روزای تکراری از این لبخند اجباری به حد مرگ بیزارم بیزارم من از احساسه آرامش من از یک لحظه آسایش یه دنیا فاصله دارم دارم نمیفهمی تو حرفامو نمیبینی که شبهامو چجوری تا صبح بیدارم بیدارم نمیدونی واسه قلبم چه چیزایی جای مرهم رویه زخمم میذارم میذارم من این حالم رو مدیونم به فردایی که میدونم مثه امروز تاریکه تاریکه وجودم با تو مبهوته مثه انبار باروته که به آتیش نزدیکه نزدیکه نمیفهمی تو حرفامو نمیبینی که شبهامو چجوری تا صبح بیدارم بیدارم نمیدونی واسه قلبم چه چیزایی جای مرهم رویه زخمم میذارم میذارم