یه هم خونه برات بودم ، نه یه همدم تو که رفتی از این خونه منم مردم یه جورایی دلت آشفته بود انگار میخواستی سقف این خونه بشه آوار چه راحت رد شدی از کوچه ی رفتن بهت حق میدم این بار قلبمو بشکن می فهمم که چرا از چشمت افتادم منی که عاشقی رو یاد تو دادم به تو این خونه احساس قفس میداد ولی هرچی که بود ، به من نفس می داد خسال کردم که تا ابد تورو دارم چقدر از آخر این قصه بیزارم