دلتنگی های آدمی باز ترانه می خواند رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند ای بزرگ موندنی خدا نگهدار ای طلایه دار روز خدانگهدار رفتنت مرگ گذشته های ما نیست ای حماسه هنوز خدا نگهدار کوچه ما هنوزم بن بست اما دیگه تا رود بزرگ راهی نمونده خون این خونه ویرون خیلی وقته که من و با رو به هم دیگه رسونده گرمی دست نوازش گرت ای کاش بار دیگه مرحم زخم های من شه کاش بازم یه لحظه تو این ظهر تن سوز سایه تو همه دنیای من شه ای بزرگ موندنی خدانگهدار ای طلای دار روز خدانگهدار تو که آخرین پناه گریه بودی زیر آواره کدوم قصه شکستی از دل غونچه ها خون فواره میزد وقتی که تو باغ شمع چله نشستی سرنوشت عروسک قصت رو این بار به زیافت.خاک عبدی برد نیستی و جغد ها تو گوش هم می خونن که پلنگ زخمی تو جنگل شب مرد بی تو مثل قصه های نا تمومم از منی که بی تو ویرون شده خستم تن تو تن صمیمی تو نیست و من مثل یه آیینه تو خودم شکستم ای بزرگ موندنی خدانگهدار ای طلای دار روز خدانگهدار خدانگهدار خدانگهدار