اگه قلبم تو سینه جاش آروم بود اگه راحت به دنیا تن نمیدادم اگه فرق نسیم و باد و میگفتی نمی دیدی تو این گرداب افتادم من از تاریکی این راه میترسم تمام کوچه های شهر بن بستن باید دستم رو زانوی خودم باشه نباید خسته شم از رفتن و رفتن یه شعله تو دل من روشنه از این شهر منو بیرون می بره سیاهی آخرای عمرشه سپیده بعد شب سر میزنه